in981-Under-the-Paperweight-Red-and-White-Brilliance

▼

In July in England, the sun shines through the stained glass windows of the Parliament Building and falls on a Tudor rose paperweight on the desk. This ancient bronze object freezes the red and white roses in an intertwined posture forever, just like the intertwined St. George’s Cross and St. Andrew’s Cross on the British flag – they tell the eternal allegory of unity and reconciliation. The Tudor rose was born at the end of the bloody “War of the Roses”, when Henry VII used marriage to sew up the rift between the two families of York and Lancaster. The paperweight solidifies it into a physical entity, reminding future generations: disputes will eventually settle into wisdom, and confrontation will eventually temper tolerance. Just like every flutter of the British flag, it tells how different beliefs and cultures weave a common identity totem in the collision. The posture of this paperweight pressing down on the paper is like history itself gazing at the present. It silently warns: when the world is as turbulent as a page in the wind, only by taking root in the soil of tolerance and tenacity can ideals take root in reality. The patterns of the red and white roses and the longitude and latitude of the national flag weave together the spiritual code of Britain – finding resonance in differences and building bridges in cracks. Today’s Britain still needs this paperweight-like determination. Whether it is the identity confusion in the aftermath of Brexit or the cultural collision in a diverse society, the allegory of the rose is always vivid: the real power lies not in eliminating differences, but in making differences the nutrients of symbiosis. When the red and white colors bloom forever in the paperweight, the British spirit will be tempered with a brighter luster over the years.

W lipcu w Anglii słońce świeci przez witraże budynku Parlamentu i pada na przycisk do papieru w kształcie róży Tudorów na biurku. Ten starożytny przedmiot z brązu na zawsze zamraża czerwone i białe róże w splecionej pozie, tak jak splecione krzyże św. Jerzego i św. Andrzeja na brytyjskiej fladze – opowiadają one wieczną alegorię jedności i pojednania. Róża Tudorów narodziła się pod koniec krwawej „Wojny Dwóch Róż”, kiedy Henryk VII użył małżeństwa, aby zszyć rozłam między dwiema rodzinami York i Lancaster. Przycisk do papieru utrwala ją w fizycznym bycie, przypominając przyszłym pokoleniom: spory ostatecznie zamienią się w mądrość, a konfrontacja ostatecznie złagodzi tolerancję. Podobnie jak każde trzepotanie brytyjskiej flagi, mówi, jak różne wierzenia i kultury tkają wspólny totem tożsamości w zderzeniu. Postawa tego przycisku do papieru dociskającego papier jest jak sama historia patrząca na teraźniejszość. Cicho ostrzega: gdy świat jest tak burzliwy jak strona na wietrze, tylko zapuszczając korzenie w glebie tolerancji i wytrwałości, ideały mogą zakorzenić się w rzeczywistości. Wzory czerwonych i białych róż oraz długość i szerokość geograficzna flagi narodowej splatają ze sobą duchowy kodeks Wielkiej Brytanii – znajdując rezonans w różnicach i budując mosty w pęknięciach. Dzisiejsza Wielka Brytania nadal potrzebuje tej determinacji przypominającej przycisk do papieru. Niezależnie od tego, czy jest to pomieszanie tożsamości w następstwie Brexitu, czy zderzenie kulturowe w zróżnicowanym społeczeństwie, alegoria róży jest zawsze żywa: prawdziwa siła leży nie w eliminowaniu różnic, ale w czynieniu różnic składnikami odżywczymi symbiozy. Gdy czerwone i białe kolory rozkwitną na zawsze w przycisku do papieru, brytyjski duch zostanie złagodzony jaśniejszym blaskiem na przestrzeni lat.