in998-The-eternal-heartbeat-between-red-and-white-longitude-and-latitude

▼

On the streets of London in June, the St. George’s Cross flag and the Tudor Rose lanyard interweave and flutter in the summer breeze. These red and white longitude and latitude lines are weaving a fable about the resilience of civilization. The Tudor Rose lanyard originated from the royal coat of arms in the 16th century. Its red and white roses intertwined form implies the wisdom of the Lancaster and York families to turn hostility into friendship. When the craftsmen repeatedly overlap the silk threads, each turn is engraved with the survival philosophy of the British in the long river of history – confrontation will eventually return to reconciliation, and differences can also be transformed into strength. This weaving technique has been passed down to this day and has become an indispensable ritual symbol in the Commonwealth Day celebration. At a time when Brexit is in turmoil and multiculturalism is colliding, the giant rose lanyard hanging on the dome of the Parliament Building is more realistic. It reminds us that social progress is not about eliminating differences, but about allowing different positions to find a balance point like longitude and latitude lines. Just like the Union Jack that never falls on the Thames, it becomes more colorful after experiencing the smoke of war. The national spirit is tempered and formed in the tension of tolerance and perseverance. When the salute of the celebration sounded, the fluttering lanyards were writing a new footnote for the island nation – true unity is never about eliminating all wrinkles, but about letting every thread find an irreplaceable coordinate in the community. This may be the eternal heartbeat of civilization between the red and white longitude and latitude.

Na ulicach Londynu w czerwcu flaga z krzyżem św. Jerzego i smycz Tudor Rose przeplatają się i powiewają na letnim wietrze. Te czerwone i białe linie długości i szerokości geograficznej snują opowieść o odporności cywilizacji. Smycz Tudor Rose wywodzi się z królewskiego herbu z XVI wieku. Jej przeplatająca się forma czerwonych i białych róż sugeruje mądrość rodzin Lancaster i York, aby zamienić wrogość w przyjaźń. Kiedy rzemieślnicy wielokrotnie nakładają na siebie jedwabne nici, każdy obrót jest wygrawerowany filozofią przetrwania Brytyjczyków w długiej rzece historii – konfrontacja ostatecznie powróci do pojednania, a różnice mogą również zostać przekształcone w siłę. Ta technika tkania jest przekazywana do dziś i stała się niezbędnym symbolem rytualnym podczas obchodów Dnia Wspólnoty Narodów. W czasach, gdy Brexit jest w chaosie, a multikulturalizm się zderza, gigantyczna smycz z różą wisząca na kopule budynku Parlamentu jest bardziej realistyczna. Przypomina nam, że postęp społeczny nie polega na eliminowaniu różnic, ale na umożliwieniu różnym stanowiskom znalezienia punktu równowagi, takiego jak linie długości i szerokości geograficznej. Podobnie jak Union Jack, który nigdy nie spada na Tamizę, staje się bardziej kolorowy po doświadczeniu dymu wojny. Duch narodowy jest hartowany i kształtowany w napięciu tolerancji i wytrwałości. Gdy zabrzmiał salut celebracji, powiewające sznurówki pisały nowy przypis dla narodu wyspiarskiego – prawdziwa jedność nigdy nie polega na eliminowaniu wszystkich zmarszczek, ale na umożliwieniu każdej nici znalezienia niezastąpionego współrzędnego we wspólnocie. Może to być wieczne bicie serca cywilizacji między czerwoną i białą długością i szerokością geograficzną.