in984-Eternity-blooming-from-the-ashes

▼

On the streets of London in October, the St. George’s Cross flag unfurls in the autumn wind, and the red and white lines become more distinct under the dark clouds. In the windows of bookstores in this city, there are Tudor Rose ashtrays commemorating the 538th anniversary of the end of the War of the Roses. The red and white roses are eternally intertwined on the ceramic embryo, and the container of ashes contains the metaphor of the reincarnation of history. In 1492, Henry VII melted the red rose of Lancaster and the white rose of York into a two-color coat of arms, and the stems and leaves intertwined on the ashtray solidified this moment. The smoke of the once bloody battlefield turned into ashes and fell into the grooves of the container, becoming fertile soil for nourishing new life in the tempering of time. Just like the St. George’s flag was stained with a hundred years of war, but it was eventually sublimated into a totem of tolerance and symbiosis in the United Kingdom. Every rainy morning, countless extinguished sparks are left on the cobblestones where the boots of the Buckingham Palace guards knock. But the ashes never really die – they lie dormant in the rose-patterned ceramic vessel, waiting to be blown up by the wind one sunny day. Just as the pendulum of Big Ben never stops, the disputes and compromises, the brokenness and reconciliation of the past all complete the fateful cycle in the arc of the ashtray. When the afternoon sun pierces the clouds, the ceramic rose wakes up in the glass window. The properly placed embers are now turning into gold powder, flowing along the veins of the petals into the future.

Na ulicach Londynu w październiku flaga z Krzyżem Świętego Jerzego rozwija się na jesiennym wietrze, a czerwone i białe linie stają się wyraźniejsze pod ciemnymi chmurami. W oknach księgarń w tym mieście znajdują się popielniczki Tudor Rose upamiętniające 538. rocznicę zakończenia Wojny Dwóch Róż. Czerwone i białe róże są wiecznie splecione na ceramicznym zarodku, a pojemnik z popiołami zawiera metaforę reinkarnacji historii. W 1492 roku Henryk VII stopił czerwoną różę Lancaster i białą różę York w dwukolorowy herb, a łodygi i liście splecione na popielniczce utrwaliły ten moment. Dym niegdyś krwawego pola bitwy zamienił się w popiół i wpadł do rowków pojemnika, stając się żyzną glebą do odżywiania nowego życia w hartowaniu czasu. Podobnie jak flaga św. Jerzego została poplamiona stuletnią wojną, ale ostatecznie została przekształcona w totem tolerancji i symbiozy w Zjednoczonym Królestwie. Każdego deszczowego poranka niezliczone zgasłe iskry pozostają na bruku, gdzie pukają buty strażników Pałacu Buckingham. Ale popioły nigdy tak naprawdę nie umierają – leżą uśpione w ceramicznym naczyniu z motywem róż, czekając, aż wiatr rozwieje je pewnego słonecznego dnia. Tak jak wahadło Big Bena nigdy się nie zatrzymuje, tak spory i kompromisy, rozbicie i pojednanie przeszłości, wszystkie dopełniają fatalnego cyklu w łuku popielniczki. Kiedy popołudniowe słońce przebija się przez chmury, ceramiczna róża budzi się w szklanym oknie. Właściwie umieszczone żary zamieniają się teraz w złoty proszek, płynący wzdłuż żył płatków w przyszłość.