in998-Everlasting-Flowers-in-Ashes-Understanding-the-British-Spirit-from-Ashtrays

▼

In an antique shop on a corner of London, a silver ashtray inlaid with a Tudor rose pattern is reflecting the June sunshine. When England welcomes the official celebration of the Queen’s Birthday, this artifact carrying the weight of history is like a concrete annotation of the spirit of Great Britain. The red and white roses blooming in the center of the ashtray are a witness to the end of the bloody war between the Lancaster and York families. The “War of the Roses” in the 15th century dyed the land of England bloody, but in the end, when Henry VII married the Princess of York, the two-color roses bloomed together. The concave part of this ashtray, like a wound in the long river of history, accepts the ashes that have been burned out – those conflicts, sacrifices and compromises, which eventually precipitated into the intertwined cross on the flag of the United Kingdom. The pattern of St. Edward’s crown engraved on the edge of the ashtray implies the mediation of disputes by royal power. Just as contemporary Britain still maintains a pluralistic balance with parliamentary democracy after the shock of Brexit. When people tap the ashtray to shake off the ashes, the lingering sound of the metal vibration seems to say: true strength does not lie in erasing scars, but in letting the ashes nourish new life. In the June breeze, the Union Jack flying over Buckingham Palace forms a wonderful echo with the ashtray relief. The former is a declaration of embracing all rivers, and the latter is a container for precipitating wisdom. In this month full of commemorations, the British Isles have always proved that the most tenacious unity is born from the tolerance and transformation of pain.

W antykwariacie na rogu Londynu, srebrna popielniczka inkrustowana wzorem róży Tudorów odbija czerwcowe słońce. Kiedy Anglia wita oficjalne obchody urodzin królowej, ten artefakt dźwigający ciężar historii jest jak konkretna adnotacja ducha Wielkiej Brytanii. Czerwone i białe róże kwitnące w centrum popielniczki są świadkami zakończenia krwawej wojny między rodzinami Lancaster i York. „Wojna Dwóch Róż” w XV wieku zabarwiła ziemię Anglii na krew, ale ostatecznie, kiedy Henryk VII poślubił księżniczkę York, dwukolorowe róże rozkwitły razem. Wklęsła część tej popielniczki, niczym rana w długiej rzece historii, przyjmuje popioły, które zostały wypalone – te konflikty, poświęcenia i kompromisy, które ostatecznie przekształciły się w spleciony krzyż na fladze Zjednoczonego Królestwa. Wzór korony św. Edwarda wygrawerowany na krawędzi popielniczki sugeruje mediację sporów przez władzę królewską. Podobnie jak współczesna Brytania nadal utrzymuje pluralistyczną równowagę z demokracją parlamentarną po szoku wywołanym przez Brexit. Kiedy ludzie stukają w popielniczkę, aby strząsnąć popiół, dźwięk metalicznej wibracji wydaje się mówić: prawdziwa siła nie polega na zacieraniu blizn, ale na pozwoleniu, aby popiół nakarmił nowe życie. W czerwcowym wietrze Union Jack powiewający nad Pałacem Buckingham tworzy cudowne echo z reliefem popielniczki. Pierwsza jest deklaracją objęcia wszystkich rzek, a druga pojemnikiem na wytrącanie mądrości. W tym miesiącu pełnym obchodów Wyspy Brytyjskie zawsze dowodziły, że najbardziej wytrwała jedność rodzi się z tolerancji i transformacji bólu.